06.09.2018 Грамадства

 

 

Я сеў на ложку і хацеў было крыкнуць: "Хто там?", але не паспеў - у дзверы стукнулі чым-то цяжкім, і тынкоўка градам застукала па ламінату ў пярэднім пакоі. Ябаць! Магутныя ўдары пайшлі адзін за адным.

 

Дзверы выбілі ў лічаныя секунды і я ледзь-ледзь паспеў уключыць стрым на тэлефоне і зняць першага ніндзю з таблічкай АМАП на грудзях, які паклаў мяне "мордай у зямлю" і пстрыкнуў кайданкамi на руках за спіной.

 

Уся аперацыя па пранікненню ў маю кватэру працягвалася каля паўтары хвілін, і, па-мойму, галоўная мэта міліцыянтаў і Амапаўцаў заключалася ў тым, каб iмгненна адкрыць дзверы і заспець мяне знянацку, каб я ў ранішніх саплях не паспеў нічога зняць. Аднак я паспеў паказаць, ну, не скажу ўсяму свету, але досыць вялікай колькасці людзей, як у Беларусі праводзяць ператрусы па артыкулах за "паклёп" і "абразу" ў падазраванага ў гэтых злачынствах.

 

Потым я ўбачыў ўчастковага Аляксандра Тарасюка, старлея з пакорлівым выразам на твары святара сельскага прыходу. Ён даў мне азнаёміцца з пастановай на ператрус следчага Андраніка Хачатрана, падпісанага намеснікам пракурора Брэста Вераб'ём. У гэты раз напарнікам у яго быў не Барыс Дзмітрук, якi наводзиць жах на адзінокіх пітушчых маргіналаў, якiя дагэтуль маюць на розных правах жыллё ў цэнтры горада, а каларытны, буйнагабарытны участковы Максім Ярашук, нібыта сышоўшы са старонак пушкінскай казкі поп, якому надаваў балючых пстрычак парабак Балда, толькі што без барады. Ўчастковыя былі без масак.

 

Амапаўцы былі ў масках, але нерваваліся. Старэйшы, самы нізкарослы з іх, мабыць напампаваў іх інфамацыяй аб нiкчэмнасцi i прадажнасцi маёй асобы польскім панам, а таксама важнасцю іх місіі ў барацьбе за стабільнасць Беларусі. Мабыць для таго, каб зьбіваць мяне з чыстым сумленнем, як ворага народа. Ну, калi прыдзецца.

 

Але агрэсіўным быў толькі старшой. Ён паводзіў сябе так, быццам мой дзед быў паліцаем пры фашыстах і ад яго дзеянняў пацярпелі дзяды і бабкі гэтага амапаўца, і прыйшла яго чарга адыграцца і адпомсціць за сваіх. Старшой вывеў мяне з кухні, якую імгненна запоўніў сабой і працэсуальнымі маніпуляцыямі ўчастковы Ярашук, і паставіў на калені. Потым пляснуў маім тварам аб падлогу і сеў мне на карак. Так, паставіў мяне ракам і сеў верхам.

 

Я ўспомніў бязмежжа менскага амапаўца, які памачыўся на галаву 17-гадовага хлопца. Я быў упэўнены, што наезнік пердане мне ў патыліцу. Але ён не пердануў, відаць, яму было няёмка з-за таго, што сярод траіх панятых была жанчына - Тамара Яўгенаўна, вельмі падобная на клерка з ЖЭСА мадам. Мне таксами было вельмі няёмка перад панятымі, таму што я стаяў у сябе ў хаце на каленях і ў трусах, перад незнаёмым і людзьмi i не мог запрасіць іх выпіць кавы, таму што баяўся наступстваў ад злоснага амапаўца. А ён, каб я не балдзеў, памацней заціснуў мне кайданкі.

 

Панятыя накшталт нармальныя хлопцы, але не разумеюць, у чым удзельнічаюць. Не мянты. У татухах, шортах і красоўках. Бачна, што рабацягі ішлі на працу, альбо купацца на Мухавец, але трапілі да мяне.

 

Што тычыцца ператрусу, то усё было карэктна і заўваг у мяне не выклікала. Канфіскавалі кампутар, ноўтбук і тэлефон. Што тычыцца кампа і ноута - стары хлам, тэлефон нічога сябе такi, але экран разбіты. Наклалі арышт на маёмасць ў кошт будучых пазоваў, ахвяры "паклёпа" і "абразы" ўчастковага Ленінскага РАУС Сяргея Ігнацюка. Але што-то мне падказвае, што да суда справа не дойдзе. Бо нiякага паклёпа у бок мiлiцыянта не было. Я агучыў словы берасцейца, падцверджаныя дакументамi, а прычын не верыць яму ў мяне не было. З абразай таксама шмат пытанняў. Таму наколькі апраўдана такое ўварванне да чалавека, які займаецца вырабам і распаўсюдам інфармацыі, чыя віна не даказаная і будзе даказаная наогул - пытанне? Што адбылося раніцай на Наганава 22 у Брэсце? Што гэта было? Якая патрэба ў прымяненні фізічнай сілы і кайданкоў да чалавека, які не супраціўляўся? Што гэта значыць і хто за гэтым стаіць? Пастанову на ператрус участковым выдаў следчы Андранік Хачатран, санкцыянаваў пракурор Верабей. Хачатран ведаў што і як будзе адбывацца. Не ведаць не мог. А вось навошта следчы Хачатран А. С. перавысіў свае службовыя паўнамоцтвы? Навошта ён перавысіў сваю ўладу? Чаго ён гэтым дамогся?

 

Атрымаўся шырокі грамадскі рэзананс. Грамадскасць ўбачыла якія метады запалохвання прымяняюцца да падазраванага у паклёпе і абразе. У каментарах пад відэа мора абураных водгукаў аб міліцыянтах і Амапе, іх паводзінах у дачыненні да мяне. Людзі выдатна разумеюць, што са мной распраўляюцца за маi відэа, у якіх я паказваю пярэваратняў у пагонах і чыноўніцкае жуллё. Людзі мяне падтрымліваюць і цэняць маю працу. Гэты скандальны ператрус яшчэ раз і вельмі адчувальна дыскрэдытаваў і без таго жаласны імідж нашай міліцыі ў вачах грамадзян. Гэтага дамагаўся следчы Андранік Хачатран? Як цяпер людзі будуць ставіцца да работнікаў следчага камітэта? Ён што хоча, каб міжнародная супольнасць прызнала берасьцейскага блогера "палітычным" і ўжыла да Беларусі санкцыі? Магчыма, яму ўсё роўна, што будзе з маёй краiнай, бо ён не беларус. А мне не ўсё роўна, бо гэта мая Радзіма i я хачу каб у ёй панаваў Закон i павага да яго прадстаўнiкоў.

 

Але з іншага боку следчы, як і ўчастковы, амапавец і г. д., асоба паднявольная і па сутнасці справы нічога не вырашае. Гэта вядома ўсім. Толькі выконвае загады кiраўнiцтва. Няўжо такі загад паступіў ад Руслана Сычова, начальніка Міжраённага аддзела СК, а ў мінулым дэпутата раённага савета дэпутатаў 27 склікання ў Астрамечава? Не магу паверыць! Няўжо гэта Руслан Анатольевіч перавысіў свае службовыя паўнамоцтвы і ўладу? Якія яго мэты? Яму-то навошта дыскрэдытаваць міліцыю, АМАП і сваё ведамства, якое ён не так даўно ўзначаліў, у вачах міжнародных арганізацый і ўласных грамадзянаў? Зноў жа, магчыма, гэта не ён. У Руслана Сычова ёсць сваё начальства. Але крайні ў маiм выпадку - Хачатран. Ён ставіць подпісы і ён у рэшце рэшт за ўсё адказвае. Я хацеў бы звярнуць увагу Упраўленне Ўнутраннай Бяспекі і іншых кантралюючых органаў на метады працы падначаленых Руслана Сычова. Я бачу ў працы Следчага Камітэта, які ён узначальвае, перавышэння службовых паўнамоцтваў яго супрацоўнікаў i гэта наносiць сур’ёзны ўдар па іміджу праваахоўных органаў, у якіх служыць дастатковая колькасць добрасумленных і сумленных супрацоўнікаў. Хачу звярнуць вашу ўвагу на тое, што ў працэсе маiх зносін з Амапам, старшой ўвесь час паўтараў, што недапушчальна называць міліцыянтаў "мусарами" і "ціхарамі", што я, маўляў, дестабiлiзую абстаноўку ў краіне. Але я ніколі не называў "мусарами" добрасумленных супрацоўнікаў міліцыі. "Мусора" - гэта пярэваратні, якія апранулі пагоны, для таго каб легальна рэалізоўваць свае крымінальныя схільнасці. Калі "мусора" збіваюць людзей задавальняючы свае садысцкія схільнасці, як "Кобрынскі Касталом" або выхаванец Старыкевіча Алег Самарчук, то якім чынам я дестабiлiзую абстаноўку? Тым, што здымаю і паказваю? А якім чынам тады Ігар Шуневіч і іншыя высокапастаўленыя міліцэйскія чыны даведаюцца, што людзі ў пагонах дыскрэдытуюць уладу такімі свінскімі метадамі? Ціхарь - наогул слова прыстойнае. Да яго ніяк не прычапiцца. Думаю, што гэта быў такі пасыл, каб я перастаў паказваць злачынствы, якія здзяйсняюць супрацоўнікі міліцыі. Але калі б гэтыя моманты асвятлялі дзяржаўныя СМІ, я б здымаў што-небудзь іншае, і забіў бы на няўдзячную і небяспечную працу.

 

Напрыканцы аб моманце ўзлому дзвярэй. Па ім таксама шмат пытанняў. АМАП выбіў толькі ніжні замок. На ім не было ручкі. Верхні замок цэлы. Яны яго не ламалі. Таму што ў іх ёсць ключы ад маёй кватэры. Нагадаю вам, што 27 ліпеня ўчастковыя Барыс Дзмітрук і Александ Тарасюк без усякага ўзлому прыйшлі да мяне, калi я сядзеў у IЧС, і забралі ўсё, што палічылі патрэбным. Гэта я да таго, што ніхто з супрацоўнікаў не прадстаўляўся і не прасіў і не патрабаваў мяне адцыніць дзверы. Хоць, магчыма, я спалохаўся і ад страху не чуў, тады гэта можна паглядзець на іх відэарегiстратарах "Дазор". Чаму ў гэты раз так не зрабілі? Таму што атрымалі такі загад - напалохаць і зняважыць чалавека, які бароніць правы іншых людзей непрымальным для іх спосабам - крытыкуе міліцыю і чыноўнікаў і паказвае іх злачынствы?

 

Так што я не здзіўлюся, калі калі-небудзь, раптам вярнуўшыся з паездкі, выяўлю ў сябе ў ложку якога-небудзь ўчастковага з сяброўкай, або банкет амапаўцаў на кухне. Разыначка на последок. У машыне старшой амапавец загадаў мне легчы на падлогу, як ён сказаў "у мэтах уласнай бяспекі", і я ехаў у Ленінскі РАУС на падлозе буса. Гэта так, штрых пад заслону, які яскрава характарызуе тых, хто жыве на нашы падаткі. Як будзе развівацца гісторыя глядзіце на "Вясне".